ΚΑΘΟΔΟΝ ΜΠΡΟΣΤΑ - ΚΑΘΟΔΟΝ ΠΙΣΩ

Αριστερά: Προεκλογικός επίλογος του 2009 (5ο)
Από τον Πολίτη Βάιο Φασούλα
Αρκετά έχουμε αναφερθεί για το διπολισμό, τους αρχιτέκτονές του και τους Πολίτες και επανειλημμένα τους καλέσαμε να προτιμήσουν τα μικρά κόμματα και να γυρίσουν τις πλάτες τους στα μεγάλα. Άλλωστε στη διάρκεια του προεκλογικού αγώνα έχουν,- θα πρέπει να έχουν- αντιληφτεί το περιεχόμενο των εξαγγελιών τους, τις… δεσμεύσεις και τις «υποσχέσεις» των πρωταγωνιστών του διπολισμού και για ποια πράγματα νοιάζονται, ώστε να μπορούν, οι Πολίτες, να είναι άξιοι να έχουν τον τίτλο του Πολίτη. Από κει και μετά η επιλογή είναι δική τους, όπως και η ευθύνη, που με την ετυμηγορία της την πρώτη Κυριακή του Οκτώβρη θα προκύψει.
Ο διπολισμός είναι αυτός που έφερε αυτά χάλια, αυτός έχει την ευθύνη και ο διαμορφωμένος σε «όχλο» κόσμος της που τη στήριξε και την στηρίζει. Από την πλευρά μας, αν και ανήκουμε στη μειοψηφία εκείνων των Πολιτών που έχουν μείνει πολιτικά «άστεγοι», δεν πάψαμε να τον καταγγέλλουμε, όπως δεν πάψαμε να κρούουμε και το καμπανάκι προς την Αριστερά και να την καταγγέλλουμε, όταν μένει εγκλωβισμένη στις δικές της αξιώσεις και απαιτήσεις μονοπωλώντας τις ιδέες του σοσιαλισμού σα να είναι κτήμα του πατέρα της και παράλληλα να αμφισβητεί τα πάντα και τους πάντες.
Παρεμπιπτόντως εδώ πρέπει να πούμε ότι την αφορμή για τούτον τον επίλογο την πήραμε και από τις εκλογές που στις 28-09-2009 διεξήχθηκαν στο Ομόσπονδο Γερμανικό Κράτος, άλλοτε Παγκόσμιος οικονομικός γίγαντας. Ο γράφων έχει στο πετσί του και τα κόμματα, όλα τα κόμματα, και τις πολιτικές τους και τον εξανδραποδισμό τής πολιτικής των στις ΗΠΑ, τη συμμετοχή της στους Πολέμους στη Μέση Ανατολή και βεβαίως στη Γιουγκοσλαβία, της οποίας ο διαμελισμός της αποτελεί μέρος της ταφόπλακας της τότε σοσιαλδημοκρατίας, η οποία, σήμερα, έσπασε τα μούτρα της.
Όταν οι Γερμανοί χριστιανοδημοκράτες βλέπουν τον κίνδυνο να μείνουν εκτός εξουσίας, συμμαχούν και με το διάολο προκειμένου να μείνουν στην κυβέρνηση αδιαφορώντας για το χρώμα του διαβόλου. Την προηγούμενη φορά ήταν «κόκκινος», τώρα είναι «μαύρος». Με αυτή τη συμμαχία θα ταράξουν τους συμπολίτες μας Γερμανούς ακόμα περισσότερο και η πολιτική τους, στον οικονομικό ιδιαίτερα τομέα, αποκτά και εκτός συνόρων διαστάσεις. Από κει ξεκίνησαν όλα τα καρκινώματα του φιλελευθερισμού: ιδιωτικοποιήσεις, ανεργία, περικοπές, φτώχεια, Πόλεμοι, εξάρτηση, πολιτικές… αντιτρομοκρατικές για να καλύπτονται οι ίδιοι τρομοκράτες, Σοσιαλδημοκράτες, Πράσινοι και Φιλελεύθεροι. Πάνω-κάτω στην ίδια κατάσταση ζει και η Ελλάδα, μάλιστα σε κάποιες περιπτώσεις, όπως η διαφορά και το κλέψιμο, πάει πολύ μπροστά.
Συμμαχία λοιπόν στη Γερμανία και πέρα από τις διαφορετικές μας απόψεις, στο κυβερνητικό γερμανικό πάζλ, η Καγκελάριος Μέρκελ είναι άξια… συγχαρητήριων. Το κομματικό και, ας πούμε και πολιτικό συμφέρον τους, πάει μπροστά. Ένα συμφέρον που η Αριστερά στην Ελλάδα το… παλεύει. Με για και χαρά λοιπόν στην κα Μέρκελ και ας έρθουμε στα δικά μας που δεν είναι και τόσο ευχάριστα, όσο αφορά την Αριστερά.
Λοιπόν, αν η Αριστερά, κοινοβουλευτική και μη, ήθελε την ανατροπή του διπολισμού, με κάθε βεβαιότητα θα την είχε πετύχει. Βέβαια όλοι οι αριστεροί Πολίτες διαφέρουν μεταξύ τους, όσο αφορά τις πολιτικές τους πεποιθήσεις, όπως και τα κόμματά τους. Τάχα, μήπως στα κόμματα εξουσίας δεν συμβαίνει αυτό; Σίγουρα ναι και με μεγαλύτερες και εντονότερες συχνότητες και συμβάντα. Όμως μπροστά στο συμφέρον τους που δεν στηρίζεται καν σε ιδεολογικά μανιφέστα και προγράμματα…, ο καπιταλισμός δεν χρειάζεται ιδεολογικές πολιτικές παρά μόνον πιστούς υπηρέτες…, τα… βρίσκουν και πάνε μπροστά. Μια ματιά στα σημερινά προεκλογικά δρώμενα το επιβεβαιώνει. Ας κλείσει τις δεξαμενές της η Αριστερά που τρέχουν ανηλεώς προς κάθε κατεύθυνση και τότε συζητάμε για τα ποσοστά των δυο μεγάλων κομμάτων. Και δεν πρόκειται μόνο για τα δύο κοινοβουλευτικά κόμματά της (ΚΚΕ –ΣΥΝ) αλλά για το ευρύτερο φάσμα της που μετρά δεκάδες κόμματα. Και αυτή η κατάσταση κάνει τη διαφορά μεταξύ κομμάτων εξουσίας και Αριστεράς. Πολυσυλλεκτικά ονομάζουν τα κόμματα εξουσίας κι εκεί θα βρει κανείς κάθε καρυδιάς καρύδι. Σε μεγάλο βαθμό αυτό δεν ισχύει για την Αριστερά. Τα μέλη της, οι φίλοι, οι οπαδοί στο σύνολό τους είναι ιδεολόγοι, αγωνιστές που αγωνίζονται για ένα καλλίτερο αύριο κι εδώ είναι που να τραβάει κανείς τα μαλλιά του για έναν αγώνα άσκοπο, μάταιο, φρούδο.
Η αποτυχημένη επιλογή της ψήφισης της συνθήκης του Μάαστριχ, από την ελληνική κυβέρνηση και στήριξη, εκτός των κομμάτων εξουσίας και από την ανανεωτική Αριστερά, επιβεβαιώνει περίτρανα την άποψη του ΚΚΕ που αντιστάθηκε και αντιστέκεται. Και αυτή η αποτυχημένη συνθήκη αποτελεί ένα από τα βασικά σύμβολα ή προπαγανδιστικά μέσα του ΚΚΕ. Φτάνουν; Η εμμονές του για την έξοδο από την Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ είναι σωστές, αλλά απραγματοποίητες, τουλάχιστον προς το παρόν. Και αυτό το παρόν διαιωνίζεται όσο η Αριστερά δεν τα βρίσκει με τον εαυτό της. Δυστυχώς! Ποιος αριστερός Πολίτης δεν θα ήθελε να είναι κύριος του εαυτού του; Και πού να πάμε εκτός Ε.Ε; Όλοι οι Ήπειροι έχουν γίνει μαντριά των κέντρων εξουσίας, εμείς πού θα πάμε όταν λέει το ΚΚΕ έξω; Αυτά και άλλα πολλά, άσχημα και θλιβερά συμβαίνουν στην Αριστερά, μια Αριστερά με διασπασμένο και διαλυμένο τον κόσμο της, μια «αντάρα»- δημιούργημά της, που ο λύκος χαίρεται. Γνωστά πράγματα, ο αριστερός Πολίτης τα γνωρίζει όπως πολύ καλλίτερα τα γνωρίζουν και οι καρεκλοκένταυροι ηγέτες της Αριστεράς που η παρουσία τους στο κοινοβούλιο τους καλύπτει.
Σήμερα, που κατά την άποψή μας, παρουσιάστηκε μια μεγάλη ευκαιρία για ανατροπή του παρόντος συστήματος και αν όχι, σίγουρα του φρεναρίσματός του, στα πολυσυλλεκτικά κόμματα εξουσίας βρίσκονται πολλοί της Αριστεράς.
Από κει και μετά, εμείς οι αριστεροί Πολίτες, από τη μια μαθαίνουμε να καταριόμαστε το Μάαστριχ,(εκεί πράγματι κολλήσαμε) και την Ε.Ε. και από την άλλη να δουλεύουμε για το διπολισμό. Αυτή είναι η δική μας άποψη. Δεν χαλάνε τη «σούπα» οι συνεργασίες στους κόλπους της Αριστεράς. Το κάθε κομμάτι της μπορεί να έχει τις δικές του αρχές και το δικό του πρόγραμμα αλλά το να συνεργαστούν ενάντια στον κοινό «εχθρό» προκειμένου να αποδυναμώσουν το κατεστημένο, δεν είναι ούτε ντροπή, ούτε λάθος αλλά ούτε και προδοσία έναντι των ιδεών. Στην αντίθετη περίπτωση οι ηγέτες της Κοινοβουλευτικής Αριστεράς όπως και να λέγονται, εσκεμμένα ή μη, ενθαρρύνουν το διπολισμό, δουλεύουν γι’ αυτόν και αποδυναμώνουν τον κόσμο της, άλλους μαντρώνουν και γυψώνουν, άλλους αποπροσανατολίζουν από την ίδια ιδέα του Σοσιαλισμού και άλλους, τους περισσότερους, με τις πολιτικές του κομματικού Εγώ τους απωθούν από τα χαρακώματα και τις επάλξεις του αγώνα, -όπου πολύς λόγο γίνεται από την «κορυφή» της Αριστεράς- κι αυτό σημαίνει ενίσχυση του διπολισμού. Κατά τ’ άλλα, εμείς θα επιλέξουμε την Αριστερά με την ελπίδα κάποια στιγμή να τη δούμε ενωμένη…
«Ε, ’σεις εδώ πέρα! Αδέλφια, ξαδέλφια και ανίψια, φίλοι και γνωστοί. Θυμηθείτε και ψηφίστε! Πείτε στις νύφες σας, γαμπρούς και συμπεθέρους και δώστε το μήνυμα σε φίλους, γνωστούς, γειτόνους και χωριανούς. Θυμηθείτε και ψηφίστε εκεί που ανήκετε…
Ε.Ε. Ελλάδα, Τρίκαλα, Σεπτέμβριος 29 2009 pelasgos@fasoulas.de www.fasoulas.de