Πορτίτσα-το χωριό μας «Θα ξαναγυρίσεις»

Του Απόστολου Πετσιά, Τρίκαλα
«Θα ξαναγυρίσεις» είναι ο τίτλος που δίνει στο μεστό ποίημά του, ο αγαπητός φίλος, Απόστολος Πετσιάς και μ’ αυτό, χωρίς μακιγιαρί-σματα, αποδεικνύει το βαθιά κρυφό ταλέντο του στα...
...οικοδομικά υλικά.
Ένας μικρός «ύμνος», ένα μελωδικό τραγούδι που ξεσηκώνει κορμί και ψυχή, πλαισιωμένο με όλα τα χαρακτηριστικά της παλιότερης εποχής με τη «θεά» νοσταλγία να αρνείται να σύρει το «σύγχρονο» χορό του Ζαλόγγου, προκειμένου να φυλάξει ό, τι απόμεινε από το πέρασμα της καταστροφικής λαίλαπας της κοινωνίας μας.
Οι στίχοι του, πλημυρισμένοι από συγκίνηση και τρυφεράδα, γοητεία και κάλλος, είναι βέβαιο πως καθηλώνουν τον αναγνώστη, που θα αναρωτηθεί αν είναι κι αυτός νοσταλγός, αν έκανε έστω και μια στιγμή δραγάτης ή έμεινε και μένει αδιάφορος από το σφοδρό χτύπημα της ύλης.
Το πικρό παράπονο που προβάλλεται μέσα από την εγκατάλειψη των παραδόσεων και αξιών αποκορυφώνεται μέσα στους μεστούς στίχους και παράλληλα η ελπίδα για μια ε π ι σ τ ρ ο φ ή μεγαλουργεί. Οι θύμισες ως σημείο αναφοράς παραστατικά και με έντεχνο τρόπο επικρατούν στον κάθε στίχο: «Αν εδώ, με τους φίλους σου στο γεροπλάτανο / έπαιξες, μάλωσες, μάτωσες, έκλαψες, γέλασες / και από το γάργαρο νερό της βρύσης δροσίστηκες…»
Κλείνοντας, εύχομαι ο συγγραφέας, δημιουργός και πολλών άλλων ποιημάτων, να μας προσφέρει τη χαρά να τα διαβάσουμε. Το «αντίπαλο δέος» που μπορεί να αντικαταστήσει τις ματεριαλιστικές κουρτίνες της μοντέρνας εποχής, είναι ο αφέντης Λόγος και ο δημιουργός αυτού του μικρού αλλά μεγάλου έργου τον κατέχει. Από την πλευρά μου δεν έχω παρά να τον συγχαρώ.
Τρίκαλα 15-04-2010, Βάιος Φασούλας
www.fasoulas.de pelasgos@fasoulas.de
Πορτίτσα-το χωριό μας
«Θα ξαναγυρίσεις»
Αν εδώ πρωτοαντίκρισες το φως του ήλιου
Και της μάνας το χάδι στο ξύπνημα…
Αν εδώ, ξυπόλυτος διάβαινες καλντερίμια
και δύσβατους δρόμους
με τσιγκρισμένα τα δάχτυλα…
Αν εδώ, με τους φίλους σου στο γεροπλάτανο
έπαιξες, μάλωσες, μάτωσες, έκλαψες, γέλασες
και από το γάργαρο νερό της βρύσης δροσίστηκες…
Αν εδώ, τις πασχαλιές οι καμπάνες
και τα τραγούδια στο χοροστάσι ηχούσαν χαρμόσυνα…
Αν εδώ, το απόβραδο ανάσανες αγράμπελη, βασιλικό
και αγιόκλημα σε ανθισμένα μονοπάτια…
Αν εδώ, ένιωσες της αγάπης το πρώτο σου σκίρτημα
Και η καρδιά σου πλημύρισε με λουλούδια και όνειρα…
Τότε… να είσαι σίγουρος πως θα γυρίσεις,
γιατί εδώ είναι ο τόπος σου, ο καημός, η λαχτάρα και ο πόθος σου…
το λιμάνι και η ελπίδα σου…
Θα ξαναγυρίσεις!
Υγ. Αν απ’ όλα αυτά άγγιξαν κάτι στην παιδική σου ψυχή
κράτησέ το σαν φυλαχτό, αν όχι, όπου κι αν είσαι κάντο
χίλια κομμάτια και ρίχτα στον άνεμο.
Ίσως κάποιο ξαναγυρίσει…!
Αύγουστος, 2004
(Από το αντάμωμα αποφοίτων 1950-1960 Δ.Σ.Χ. Πορτίτσας)