"Επιστολή των φαρμακοποιών χωρίς φαρμακείο"

¨"Με αφορμή τις τελευταίες συζητήσεις και τα δημοσιεύματα σχετικά με το άνοιγμα κάποιων κλειστών επαγγελμάτων και σε απάντηση της επιστολής του Φ.Σ.Α, θα θέλαμε να αποσαφηνίσουμε τις θέσεις μας και να ενημερώσουμε κάθε ενδιαφερόμενο για το καθεστώς που επικρατεί από 1/1/1997 στον κλάδο μας.
Υπάρχουν πληθυσμιακοί περιορισμοί, σύμφωνα με...
...τους οποίους αντιστοιχεί 1 φαρμακείο, ανά 1500 κατοίκους. Όπως λοιπόν μπορεί να καταλάβει κάποιος, νέα φαρμακεία δεν είναι δυνατόν να ανοίξουν, με αποτέλεσμα αρκετοί από εμάς, να μεταναστεύουμε ...
σε ακριτικά χωριά και νησιά, για να ασκήσουμε το επάγγελμα μας. Κάτι το οποίο είναι αυτονόητο για τον οποιονδήποτε, για εμάς εδώ και χρόνια δεν ισχύει.
Είναι γεγονός ότι εμείς οι φαρμακοποιοί χωρίς φαρμακείο, επιλέξαμε οι περισσότεροι να μην ακολουθήσουμε τακτικές, που θα μας ωθούσαν σε μιζέρια και εξαθλίωση, όπως το να μεταναστεύσουμε σε κάποιο ακριτικό χωριό της Ελλάδας, που δεν ήταν ο τόπος καταγωγής μας, ούτε σε κάποιο ακριτικό νησί, προκειμένου να ασκήσουμε το επάγγελμά μας, για λόγους που ο καθένας μπορεί να κατανοήσει.
Επίσης, δεν μπήκαμε καθόλου στην διαδικασία αγοράς άδειας φαρμακείου από υπό σύνταξη συνάδελφο, καθώς αυτές οι άδειες απαιτούν υπέρογκα ποσά της τάξεως των 300.000 ευρώ , αφορολόγητα τις περισσότερες φορές, τα οποία θα έπρεπε να δώσουμε σε συναδέλφους οι οποίοι έλαβαν τις άδειες τους χωρίς να πληρώσουν κανένα αντίτιμο και που αυτές ανήκουν στο Κράτος που τις εξέδωσε τα χρόνια που το επάγγελμα δεν είχε κανέναν περιορισμό.
Φαίνεται λοιπόν, ότι απέναντι σε έναν Αντισυνταγματικό Νόμο, ο οποίος περιορίζει την ελεύθερη επαγγελματική έκφραση ειδικών επιστημόνων, εμείς αντισταθήκαμε με προσωπικό κόστος και οικονομική ανέχεια, περιμένοντας να κριθούν νομικά, όλα αυτά τα περιοριστικά κριτήρια.
Εμείς, οι φαρμακοποιοί χωρίς φαρμακείο, δεν είμαστε άνθρωποι που τελειώσαμε “χτες” τις σπουδές μας, άλλα άνθρωποι που για χρόνια δουλεύουμε υπάλληλοι στα φαρμακεία άλλων, αρκετοί χωρίς ασφάλιση, ως ελεγκτές σε Ταμεία με μισθό 550 ευρώ, σε εταιρίες ως ιατρικοί επισκέπτες υπό αντίξοες συνθήκες και με τον φόβο της απόλυσης συνεχώς πάνω από το κεφάλι μας, ενώ οι συνάδελφοι, που το μόνο που μας διαφοροποιεί είναι μια άδεια λειτουργίας φαρμακείου, απολαμβάνουν μια εξόχως προστατευμένη οικονομικά και επαγγελματικά κατάσταση, λόγω των περιορισμών που έχουν εφαρμόσει.
Αυτή την στιγμή είναι ιδιαίτερα ασφαλές να μιλάνε για μεγάλο αριθμό φαρμακείων, αλλά μάλλον αποκρύπτουν κάποια σοβαρά δεδομένα, όπως η κληρονομικότητα. Ένα φαρμακείο δηλαδή, περνάει στα χέρια του γιου ή της κόρης, αλλά ο γιός του αγρότη πχ που σπούδασε με υποτροφία, δεν έχει δικαίωμα να ασκήσει το επάγγελμά του.
Αν κάποιος διαβάσει προσεκτικά τη νομοθεσία που διέπει τη διαδικασία ίδρυσης και λειτουργίας φαρμακείου θα ανακαλύψει πολλούς “ρατσιστικούς” όρους. Ένα νέο φαρμακείο, εφόσον μπορεί να ανοίξει με βάση τον πληθυσμό, θα πρέπει να απέχει τουλάχιστον 150 μέτρα από το πλησιέστερο (η απόσταση μεγαλώνει όσο μεγαλώνει ο πληθυσμός του δήμου). Ένα φαρμακείο όμως που λειτουργεί ήδη 5 χρόνια, μπορεί να μετεγκατασταθεί σε απόσταση υποπολλαπλάσια της προαναφερόμενης! Με απλά ελληνικά, αν καταφέρει κάποιος νέος συνάδελφος να ανοίξει το φαρμακείο του σε κάποια γωνίτσα και μετά από 2-3 χρόνια η περιοχή αναπτυχθεί, θα μπορεί όποιος “παλιός” θέλει να μεταφερθεί δίπλα! Εκεί, δεν υπάρχει ανησυχία για τη βιωσιμότητα συνεπώς...
Σε αυτό το σημείο κρίνουμε απαραίτητο να διευκρινίσουμε κάτι. Θεωρούμε ΑΥΤΟΝΟΗΤΗ προϋπόθεση για την διασφάλιση της Δημόσιας Υγείας την ύπαρξη του Φαρμακείου με ιδιοκτήτη ΦΑΡΜΑΚΟΠΟΙΟ. Μια προϋπόθεση που έχει ιδιαίτερη βαρύτητα στην Ελλάδα, μια χώρα με προβληματική δυστυχώς πρωτοβάθμια περίθαλψη, τις αδυναμίες της οποίας καλύπτουν με ζήλο οι φαρμακοποιοί σε όλη την έκταση της επικράτειας. Η συμβολή του επιχειρηματία/επαγγελματία φαρμακοποιού αναγνωρίστηκε και από το Δικαστήριο Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων στις 19.5.09:
http://curia.europa.eu/el/actu/communiques/cp09/aff/cp090044el.pdf
Ακολουθούμε αυτή την τακτική της επιστολής, από την στιγμή που κανένα συνδικαλιστικό όργανο, δεν μας αναγνωρίζει, επομένως δεν μας περιλαμβάνει, έτσι ώστε να ακουστεί και η φωνή χιλιάδων φαρμακοποιών. Εκτός από το αναφαίρετο και συνταγματικό μας δικαίωμα να ασκήσουμε το επάγγελμα μας με όποιον τρόπο εμείς κρίνουμε, υφιστάμεθα και αποκλεισμούς συνδικαλιστικούς, σαν να μην υπάρχουμε.
Περιμένουμε, ζώντας με την αγωνία της ΙΣΟΝΟΜΙΑΣ, της ΙΣΟΤΗΤΑΣ ΜΕΤΑΞΥ ΟΜΟΙΩΝ, κάποιοι από μας ζώντας με το Ταμείο Ανεργίας, να σταματήσουμε να είμαστε ο κλάδος των αποκλεισμών και των 2 ταχυτήτων. Αν δεν συμβεί αυτό, ίσως είναι περιττές οι Φαρμακευτικές Σχολές στην Ελλάδα, που το μόνο που βγάζουν είναι απόλυτα εξειδικευμένους επιστήμονες, χωρίς επαγγελματικό μέλλον. Ας σκεφτούν , λοιπόν τα νέα παιδιά, που με χαρά θα συντάξουν το μηχανογραφικό τους, που με χαρά θα κάνουν το όνειρο τους πραγματικότητα, πριν δηλώσουν τις Φαρμακευτικές Σχολές. "
Με εκτίμηση,
Φαρμακοποιοί Χωρίς Φαρμακείο
Πηγή: troktiko